De wandaden van Dracula beschreven in het jaar 1464 in 1070 versregels door Michael Beheim.

Vrij vertaald naar het 15e eeuwse middelduits

De dichter

Hij bezingt in zijn werk in hoofdzaak de ondergaande riddercultuur, waarmee hij zich vereenzelvigt. Ridderdeugden zijn het hoogste ideaal. De lage standen krijgen niet alleen zijn hoon en kritiek, maar ook mededogen als slachtoffers van oorlog en onderdrukking. Geen goed woord vindt hij voor lage ambtenaren, zoals tolgaarders, belastinginners en rechters van burgerlijke afkomst, alsmede ook de edelen, die niet leven volgens het ridderideaal.
Naast het ridderideaal verheerlijkt hij het ideaal van de keizer en de Rooms-katholieke kerk. De ideale vorst zorgt door middel van zijn gezag voor rust, orde, recht en zekerheid, verdedigt de kerk en het ware geloof en heeft eerbied voor kerken en kloosters.

In Beheims ogen zijn de Turken (ongelovigen) en Hussieten (ketters) de grootste vijanden van het christendom.
Beheim stelt zich in zijn gedichten zelf voor als een moedig en eerlijk man.
Hij heeft een sombere visie op de wereld, die als maar slechter wordt. Als zedemeester is Beheim niet origineel en zijn zijn verwijten clichématig. Alle standen zijn vergeven van ondeugden. Beheim houdt elke maatschappelijke klasse en sexe een spiegel van hun ondeugden voor door middel van zijn gedichten.

Algemene thema's, die steeds terugkeren in zijn werk:

Wat vroeger als onrecht gold is heden recht,
De grootste misdadigers worden het meest geëerd,
Tucht en eer vindt men nergens meer. Zij die deze deugden in ere houden worden veracht en gesmaad.
Lof en eer gaan naar hen die onrecht bedrijven.
Hovaardij is de moeder van alle zonden.
Men vindt overal bedrog, onkuisheid, overspel.
Ontrouw en arglist regeren de wereld.
Trouwe en goede dienaars zij er niet meer.
Uiterlijk vertoon regeert
Ridders en vorsten geven vaak het slechtste voorbeeld, want ze zorgen voor onzekerheid en ellende, beschermen hun onderdanen niet tegen rovers en dieven, nee erger nog ze verbinden zich met rovers, die aan het hof en aan de vorstentafel in de voorste rijen zijn te vinden, terwijl de eerbare getrouwen buiten worden gesloten. Ze beroven en onderdrukken hun arme onderdanen, in plaats van te strijden tegen ketters en ongelovigen.
De adel begaat de zonde van de hoogmoed, door trots te zijn op hun afstamming in plaats van de ware ridderdeugden en rechtschapenheid te beoefenen (zonder geestesadel is geboorteadel niet beter dan de lagere standen), en zich over te geven aan uiterlijk vertoon. Hij bespot de mannen, die hun haren vol vet smeren en bloemenkransen of wilde hoofddeksels dragen.
De ideale ridder is in Beheims ogen: manhaftig, sterk in woord en daad, zonder arglist tegenover God en eer. In zijn hart huist geen lafheid, hij moet mild zijn, toont zich tegenover vrouwen terughoudend en deugdzaam. Hij is een goed tournooistrijder, maar bewaart zijn kracht voor de ware veldslag. Hij let altijd op zijn eer als ridder en man.
Al deze aspecten komen in het gedicht over Dracula op negatieve wijze aan de orde.

Beheims hoofdpersonen dienen als exempel.
Waar andere vorsten en edelen door Beheim in andere gedichten in extremo positief worden voorgesteld zoals: Wladislaus als ideaal van een christelijke koning, en Jan Gyskra van Brandys het toonbeeld van ridderschap en hoofsheid, is Dracula het ultieme negatieve voorbeeld. Het Dracula­verhaal en het gedicht van Beheim is een negatieve vorstenspiegel, hoe het vooral niet moet.

Het gedicht over Dracula

Voor de wandaden toegeschreven aan Dracula hebben Beheim en de schrijvers van de Draculapamfletten onder meer kunnen putten uit de rijke middeleeuwse exempelliteratuur en de christelijke legenda.

In dit gedicht, evenals in de eigentijdse kronieken en anecdotes over Dracula zitten een aantal elementen, die tezamen het beeld van de antiheld, de antichrist scheppen. Dracula is het vleesgeworden kwaad en zijn handelingen zijn de antithese van het goede.
(Zie ook Dieter Harmening, Der Anfang von Dracula, Zur Geschichte von Geschichten)
Om de wandaden van Dracula in het gedicht beter te kunnen plaatsen is het nodig enig inzicht te hebben in de middeleeuwse deugdenleer.

In de figuur van Dracula zijn alle ondeugden of hoofzonden die tegenover de deugden kunnen worden gesteld verenigd.

De deugd geloof hoop liefde wijsheid/matigheid moed/sterkte bezonnenheid/voorzichtigheid rechtvaardigheid

de ondeugd=hoofdzonden hoogmoed onkuisheid hebzucht nijd (afgunst/jaloezie) gramschap onmatigheid (gulzigheid,dronkenschap) traagheid

Geloof, hoop en liefde leiden tot barmhartigheid en naastenliefde, men kan op basis van deze deugden het ware van het valse onderscheiden.
Wijsheid/matigheid, moed/sterkte, bezonnenheid/voorzichtigheid en rechtvaardigheid zijn nodig om een goed en zedelijk leven te leiden, een juiste houding tegenover de ander (de medemens) aan te nemen.
De rechtvaardigheid is nodig voor het bewaren van de vrede. Rechtvaardigheid en wijsheid gaan samen, want slechts een wijs vorst/man kan rechtvaardig oordelen.
Geloof en rechtvaardigheid leiden tot genade en barmhartigheid. Moed ondersteunt de standvastigheid, waarmee men de grillen van het lot kan dragen en in de strijd kan volharden.
Andere (vorstelijke) deugden zijn vrijgevigheid, oprechtheid, kunstzin en wetenschap (kennis).
Door middel van deze kardinale deugden kan een vorst een goed bestuur voeren en geniet hij in binnen- en buitenland aanzien en luister.
In de feodale orde is men trouw aan God en de leenheer, trouw aan een gegeven woord, trouw in liefde.
Dienstbaarheid aan de meerderen is een deugd. Vrijgevigheid, hoofsheid, nederigheid en geloof zijn ridderlijke deugden. Van groot belang is de rede, het verstand, waaronder de gave om onderscheid te kunnen maken tussen goed en kwaad wordt verstaan. Deze deugden hangen samen met eer, ridderlijkheid, zelfhandhaving,
De deugden van de ideale vorst zijn nederigheid, standvastigheid (moed, mannelijke deugden), mildheid, wijsheid (belezenheid), matigheid, geduld, eer en trouw.

Een ware christen beoefent de Werken der Barmhartigheid, die bestaan uit 7 lichamelijke en 7 geestelijke werken.

De lichamelijke werken: de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken bezoeken, de gevangenen verlossen en de doden begraven.

De geestelijke werken:
de zondigen vermanen, de onwetenden onderrichten, voor de zaligheid van de evenmens bidden (voor levenden en doden), in moeilijkheden goede raad geven, bedroefden troosten, het aangedane kwaad, beledigingen en onrecht verdragen, het ongelijk en beledigingen vergeven.

Alle werken van barmhartigheid dat wil zeggen het geven van hulp aan ieder, die in geestelijke of lichamelijke nood verkeert worden aalmoes genoemd.

Degene, die tijdens zijn aardse leven niet deze 7 werken der barmhartigheid heeft beoefend zal na zijn dood in de eeuwige verdoemenis terechtkomen.

Het hiervolgende gedicht is een negatieve spiegel, waarin de ondeugden tegenover de deugden en onbarmhartigheid tegenover de werken van de barmhartigheid kunnen worden gesteld.

Dracula maakt zich schuldig aan:

- het organiseren van maaltijden, waarbij mensenvlees wordt opgediend.
- geniet zijn maaltijden onder doden en stervenden
- doopt zijn hand in mensenbloed dat tijdens de maaltijd op zijn tafel wordt gezet.
- laat als onder het eten zijn slachtoffers in zijn aanwezigheid gruwelijk folteren en vermoordt hen eigenhandig.
- vermoordt zelfs pasgeboren en dus ongedoopte kinderen, die daardoor de hemel mislopen.
- schendt en berooft kerken
- vervolgt, foltert en vermoordt geestelijken
- stelt zich op een lijn met Christus.

- Hij vermoordt en foltert mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden, bedelaars, vreemdelingen, kortom weerloze mensen, die aanspraak maken op de bescherming van hun regeerders.
- Hij lokt armen en gebrekkigen en vermoordt hen op gruwelijke wijze.
- Hij oefent geen mildheid, barmhartigheid of genade.
- Hij verrijkt zich met de goederen van zijn slachtoffers.
- Hij vermoordt zelfs zijn eigen minnares en zijn (mogelijk) ongeboren kind.
- Hij verbindt zich met de Turken in een samenzwering tegen zijn leenheer de Hongaarse koning.
- Zijn hofhouding is een afspiegeling van de hel.
- Hij heeft zijn ziel aan de duivel vergokt.
- Zijn handlangers zijn van het laagste allooi.

De relatie tussen Dracula en de Duivel

Beheim legt enkele malen in zijn gedicht een relatie naar de Duivel.
Hij duidt Dracula verschillende malen met unrain, Unraine.
N.B De roemeense uitdrukking necurat= onrein wordt vaak gebruikt om de Duivel mee aan te duiden.
Zijn hofhouding wordt met de hel vergeleken.
Mogelijk is hij zelfs voor de duivel te erg, maar anders behoort hij hem geheel toe.
Beheim is niet de enige, die Dracula in verband brengt met de Duivel.

Dracula's grote rivaal Dan spreekt in zijn brieven over de goddeloze en ongelovige tiran genaamd Dracula (De Duivel), gegrepen door een boosaardige geest. (Urkundenbuch V, 3176 en 3206)

Thomas Ebendorffer geeft aan, dat hij onder een uiterlijk van vroomheid zijn misdaden begaat.

Nicolaas van Modrussa en de Russische Draculaverhalen leggen de nadruk op de betekenis van de naam Dracula, namelijk de Duivel. "En zoals zijn naam was zijn leven" vermeldt de Russische schrijver. Deze verklaring over de naam Dracula vindt men niet terug in de Duitse pamfletten. In de Russische Draculakroniek wordt verder gesteld dat hij zijn ziel verkoopt door geloofsafval, want om zijn troon terug te winnen laat hij zich Rooms-katholiek dopen. De Duitse versies daarentegen stellen dat Dracula onder de invloed van de Rooms-katholieke kerk tot inkeer komt, zich bekeert, boete doet en daarna "veel goeds verrichtte" (Zie ook Thrithemius, Annales Hirsaugiensis).
Ook in Turkse kronieken wordt gesteld dat "Hij met de Zwarte Ziel," Dracula onder invloed staat van de Satan, en zich op den duur zelfs verbeeldt dat hij Satan is.
Asjik-Pasja-Zade, noemt hem de Vervloekte zoon van een bastaard.
Kodja Hussein schrijft: "De influisteringen van de duivel drongen in zijn geest."
Sjemseddin Ahmed bin Suleiman Kemal-pasja-zade: "Hij werd hoogmoedig en beeldde zich in, dat hij Satan zelf was." (Cronici Turcesti).
Mehmed II verklaart tijdens de Walachijse veldtocht in de zomer van 1462, "dat hij een man die zich met dergelijke bovenmenselijke middelen verdedigt, zijn land niet kan ontnemen" (Laonicas Chalcocondylas).
Met deze "bovenmenselijke middelen" wordt het woud van tienduizenden gespietste Turken bedoeld, dat de Turken tijdens deze veldtocht aantroffen.
Stefan cel Mare, neef en tijdgenoot van Dracula wordt door Kodja Hussein trouwens ook met de Satan vergeleken: "De vervloekte prins van Moldavië die de duivel zelf overtrof door zijn sluwheid en boosaardigheid".
De Roemeense Draculaverhalen leggen nergens verband tussen Vlad en de Duivel.
Zie ook I. Gutzia, Il nome di Dracula (Archivio Glottologico Italiano vol LVII 2 (1972) blz 141-152 over de beschuldigingen van ketterij, demonisme en bestialiteit tegen Dracula ingebracht.

Dracula zelf ziet zich uiteraard als een gelovig christen.

De relatie van Beheim tot Dracula